Pırıltısızdı acı duman, ve çıtırdayan dallar kükreyen alev topu gibi sarmıştı Ulucanlar’ı ANKARA’nın ayazında “Uzakta aramayın beni Ana Nazi kampı burada!” Ölü canlar kuşatmış başkenti sabahın sıfır üçünde. Acı çığlıklar içinde Eylül ayının yirmi altısında on yürek, tek beden sarındılar kızılyıldızlı bayrağa Gün ışığının ağırlığı altında emsalsiz ve Önder’diler On’lar ULUCANLARDA mevsimlerden habersiz kireç kuyusunda yaktılar “bizi” diri diri toprağın derinliklerinde ay ışığı vuruyor gecenin karanlık yüzüne.. Hükmü çoktan verilmiş vurdular “bizi” öbek öbek kır çiçeklerini o kadar çokturlar ki kum kadar çok.. Kemiklerimizden KALE-KOLLAR yaptılar.