Bağırmak istedim:”o gürül gürül yetenekleriyle,yaratı gömüleriyle,insan sevgisi doluYürekleriyle…ve bütün güçleriyle;bir ışık,biryarar sunmaya hazır olan bu çocuklara…Bu acıyı,bu çaresizliği,bu kimsesizliği yaşatmayahakkımız yok!..yok hakkınız!”Amma ki,sağırdı bu dünta,kördü!..Kendi hırslarının,çıkarlarının esrikliğiyle,bir daire içinde dönenip duruyordu…Ve bir durma,cayır cayır yanıyorduYeşilçam Cehennemi!..O güzelim çocukların duydukları acı;kalktı-geldi,benim beynimde patladı!…Söküldü ciğerlerim!..Melodram,biliyorum,olsun!..Gözlerimden sicim sicim yaşlar inerken…kaybolup gidişlerine baktım…baktım…Artık bana bu dünya yok!…Artık hiç kimselere yok!..