Bırakıp gittiler, ölmedim. Kırıldılar, döküldüler, tutuklandılar ölmedim. Yüreklerdeki kuşlar öldü, ben ölmedim. “Artık her şey bitti”lerde hep bir kanat çırpıntısı duymaya uzandım. Ama acı her gece, biraz daha, biraz daha yayıldı, yüreklerdeki kuşun her ölüşüyle. En çok neresi acıyordu? Korkunun çarptığı yer mi? Yalnızlığın çırpındığı yer mi? Yoksa sevginin can çekiştiği yer mi? Damıta damıta çoğalttığım sevgiye, ufalaya ufalaya biriktirdiğim acıyı kattım. Korkuyu hesaba katmadan. Yasakları da. Öyle çok değişiyordu ki yasaklar.