Bazen hayatın verdiği iyi şeylerle süslersin dünyanı Bazen de sırtlanırsın, hayatın tüm acı yıllarını Ne çok bilmişliğin yüceltir insanlığını. Ne de cahilliğin azaltır, sendeki olan karakterini Bazen bir insan girer hayatına, uyandırır seni umuda Bazen de unutturur bedenindeki cevheri sana. Bir bakarsın amansızca gider hayatından Geriye dönüp arkasında yıkık bir umut kaldı diye bakmadan. Tek başına mücadele edersin içindeki özlem ateşiyle Dünyada sayısız insan varken, umutla bakarsın yollarına. Ya çok sevmişliğin yıpratır seni ya da sevdiğin o tek kişi. Yokluğuyla da mutlu oluyorsun bazen düşünerek, sevginle Adını kalbine söyleyerek belki de bir şey ayakta tutuyor seni, Bu sevgin olabilir, sadakatin belki de Kendini kandırarak hayal ettiğin bir umut bilmeden Ve bunun adıydı “İmkânsızlığa giden bu umut”