Galya’nın fatihi, iç savaşın galibi, Kleopatra’nın sevgilisi ve imparatorluğun kurucusu… Sezar, yüzyıllar boyunca hayranlıkla anılsa da benzersizliği uzun süre gölgede kaldı. Kimileri onu aristokrasinin ayrıcalıklarını koruyan bir patrisyen, etkili bir propagandacı ya da iktidar hırsıyla yanıp tutuşan bir otokrat olarak nitelendirdi. Oysa Sezar’ın asıl gücü ne soylu doğumundan ne de köklü ailesinden geliyordu. Büyüleyici cazibesi, karizmatik liderliği ve keskin dehası onu Roma’nın kaderini değiştiren kişi yaptı. Son nefesini vermekte olan cumhuriyetin kurumlarını yeniden ayağa kaldırdı, yeni toplumsal sınıflara yer açarak farklı bir toplumun temellerini attı. Roma için fetihler yaptı hatta dinî yaşamı bile dönüştürdü. Bu yenilmez adam tek bir noktada başarısız oldu: Devlet üzerinde kalıcı hakimiyetini sağlamlaştıracak kadar güçlü bir parti inşa edemedi. M.Ö. 44’te, Mart İdusu’nda nefretle birleşmiş suikastçılar onu öldürdüklerinde, aslında Sezar’ın eseri çoktan tarihsel bir gereklilik hâline gelmişti. Nitekim kısa süre sonra evlatlık oğlu Augustus, onun mirasını devralarak Roma’ya “Augustus Yüzyılı”nı armağan etti ve Sezar’ın adını ölümsüz kıldı.