“Trifon toprağı sevmez; ona hürmet ederdi. Çünkü birçok sevdiği orada, onun altında, aklın durduğu bir yerde yaşıyorlardı. Fakat toprağın üstünde koşan, onun üstünde beş-on para kazanmak kaygısı ile dönüp dolaşan insanlar ne tuhaf mahluklardı! Ve denize bir dakika durup bakmaya vakitleri olmadığını söyleyen bu insanlar, ne zevksiz mahluklardı!” Kalemini balıkçı kahvehanelerinden Adalar’a, İstanbul’un arka sokaklarından deniz kenarlarına uzanan hikâyelerde gezdirir Sait Faik. “Yazmasam deli olacaktım” der, yazmaz, âdeta yaşar. Sıradan sesleri ahenkli ezgilere dönüştürür metinlerinde; kaleminin kapısı daima insana ve doğaya açılır. 1970’lerde “Sait Faik Külliyatı”nı yayımlamaya başlayarak geniş kitlelere ulaşmasına aracılık etmekten gurur duyduğumuz Sait Faik’in eserlerini orijinal metne sadık kalarak yeniden sunuyoruz.