20. yüzyılın başı, ulus devletlerin toprağa çizdiği sınırlar gibi insanların da maddi ve manevi arayışları arasına kalın sınırlar çizme çabasına tanık oldu. Türkiye’de ise modernleşme hamleleri bilim ile din arasında yeni tanımları, maneviyatı aklın terazisinde tartmak isteyen bir kuşağın sancılarını, yeni bir anlam arayışını beraberinde getirdi. Batı’dan esen ruhçuluk akımı, Osmanlı son döneminden başlayarak Cumhuriyet entelektüelleri için hem kaybolan metafizik duyguyu telafi etmenin hem de bilimin kanunlarına sadık kalmanın bir yolu olarak belirdi. Ruh çağırma seanslarında, masaların başında sadece kayıplara değil, anlam boşluğuna da sesleniliyordu. Bu kitap, Osmanlı son döneminden başlayarak, modern bilimin ve dinin sınırlarında gelişen ruhçuluğun Türkiye’de nasıl özgün bir hâl aldığını ve modernleşme sürecinin ruhsal ve ahlaki açmazlarına nasıl cevaplar sunduğunu keşfe çıkıyor.