Kur’ân-ı Kerîm’in i’câzı, nazil olduğu dönemden başlamak üzere ona muhatap olan bütün nesillerin karşısında âciz kaldıklarını ispat etmek sûretiyle Hz. Peygamber’in peygamberliğinin doğruluğunu ortaya koymaktır. Onun i’cazı Allah kelamı olmasının en büyük delilidir. Hiçbir beşer kelamı bu zaviyeden Kur’ân’la mukayese edilemez. Metin ve muhteva yönüyle beşer gücünün pek fevkinde bir kitaptır. Hayatını Kur’ân hakikatlerine vakfetmiş biri olarak Bediüzzaman hemen hemen bütün eserlerinde Kur’ân’ın en belirgin vasfı olan i’câz konusuna hem usûl hem çeşit, hem de metot açısından temas etmektedir. Buradan hareketle hitap ettiği nesillere Kur’ân’ın eşsiz mucizeliğini ortaya koymaya çalışmıştır. Birçoklarının genellikle ağırlık verdiği Kur’ân’ın lafzî i’câzına ilaveten kendisinin işaret ettiği farklı açılardan i’câz çeşitleri onun bu mevzudaki derin vukufiyetine delildir. Zira o Kur’ân’a hangi cihetten bakılırsa i’câzının görüleceği bir menba’ olarak tanımlar. Buna rağmen onun Kur’ân, tefsiri ve de üzerinde çalıştığımız özelde bu konu hakkında orijinal görüşleri maalesef başta Arap dünyası olmak üzere İslam âleminde henüz yeni yeni keşfedilmeye başlanmıştır. Anadolu’nun bağrında neşet eden böylesi bir cevhere memleketimizde İlahiyat camiası tarafından ihtiyatlı yaklaşımı da hem bu sahanın uzmanları sayılan kimseler hem de onların elinde yetişen nesiller adına bir şansızlık olsa gerektir.