“Doktorun muayenehanesinden dışarı çıktığımda gözüm görmüyordu. Hayatımda hiç bu kadar çok acı çekmemiştim. Yürüyemeyip kaldırıma oturdum, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Bitmişti her şey, benim için artık hiçbir şeyin anlamı yoktu. Oğlum dünyadan habersiz yaşayacaktı. Hiçbir zaman konuşamayacaktı, okula gidemeyecek, hiç arkadaşı olamayacaktı… O gece artık bizim yaşamımızın bir anlamı olmadığına karar verdim. Bir anne olarak tüm bu duruma katlanamıyor, kabullenemiyordum. Benim ve oğlum için her şeyin bitiğini düşünüyordum. Depresyonun tam orta yerinde, en dibindeydim ve bu dünyadan nasıl gideriz diye planlar yapmaya başlamıştım…” 1 numaralı öykünün kahramanının annesi Kolay bir meslek seç S. ile bir gün seansta rol çalışmaları yaparken o benim babam oldu. Ben de üniversite sınavına hazırlanıyorum güya. Ama tercihler konusunda yardıma ihtiyacım var ve babama fikrini soruyorum: “Babacığım, sence nasıl bir meslek seçmeliyim? Hangi üniversiteye gitmeliyim?” Gelen cevap çok kendisine hastı. “Bence Atatürk Üniversitesi’ne git. Çünkü biz Atatürk’ü çok seviyoruz. Bi de basit bir meslek seç, çok yorulmazsın. Mesela Elektrik-Elektronik Mühendisi falan ol.” 7 numaralı öykünün kahramanı Duyguları anlamıyorum, ilişkilerdeki davranışları durumlarla eşleştiriyorum ve o tepkileri ezberliyorum, öyle anlamlandırıyorum. Olayları gözlemliyorum; insanların çoğunlukla olaylara verdikleri tepkileri ezberliyorum. Benzer durumlarda nasıl tepkiler vermişlerse ben de öyle tepkiler veriyorum. Mesela sinirlenmeyi böyle öğrendim. Asperger Sendromlu Yetişkin