Saçlarımın kısa tarafından sev beni! Ve sev şayet becerebiliyorsan karanlığımdan. ‘Gel-git’lerimden, yağmurlarımdan, Güneş’imden, Ay’ımdan… Ama en çok da çocukluğumdan sev beni, unutma! Kalp hizanda sev beni, sakın belinden aşağıda tutma! Belden aşağı bir sevgiyi elbet aşk çarpar sonunda. Gözümden akan yaşlardan sev beni mesela, Ki sadece sen dokundun yanağımdan süzülürken onlara. Acımdan, sancımdan, hastalıklı ruhumdan… Her birinden ayrı ayrı sev, hiçbirini atlama. Kırgınlığım, yorgunluğum, umutsuzluğum… Onları da seversen minnettar kalırım sana.