“Muhterem ablalarım, teyzelerim evlenmeyi düşünmüyorum. Eminim ki oğlunuz parmakla gösterilecek dereceye erişmiştir fakat şu anlık halimden memnunum”Ne kadar da kendinden emindim halbuki. Sonra ne mi oldu… Mecbur kaldım. Tamam, İnsan çoğu şeye mecbur kalır.. Okumaya, çalışmaya, susmaya, konuşmaya ama kimse evliliğe mecbur kalmaz yani kalmaz zannederdim ta ki odungillerden en kalası ile tanışıncaya tek…Onunla tanıştıktan sonra anladım mutluluk bir kelebek… Ummadığın an konar ummadığın an uçar.