Yeşilin koynunda uyandığımız zamanlara, Bahar derlerdi bizim oralarda. Gök sinirlenir, dereler geçit vermezdi. Biz de yeni kanatlanan kuş olurduk. Masal değilmiş bu, annemin çocukluğunda da hep böyleymiş. Gün, güneşi uğurlarken Kafdağı’ndan başka bir ülkeye, Annelerin günü ninni söyleyerek bitermiş, Yaprak uyanırken en erkenci kuşun sesiyle, Ben de uyanırdım, bir tek kanadım yoktu. Rengarenk kelebeklere benzeyen, Başka bir kelebek oluverirdim köyün diğer kanatlı çocukları gibi.