“Başkalarından bahsetmek suretiyle kendimizden bahsetmeye o kadar alışmışız ki, istersen bunu başkalarında kendimizi aramak diye kabul et.” diyor Yaşar Nabi’ye yazdığı mektubunda Tanpınar, romanlarını ve hikâyelerini kastederek. Kurgularken yaptığımız… Oysa insan kendi olarak da var olmak istiyor yazılarında. Denemek en azından, yaşadıklarını bir araya getirerek. Maskesiz, samimi, kendini hem okura hem kendine mırıldanmak, mırıldanırken iç sesini bizzat işitmek… Kırklı yaşlarımı çok sevdim ben. Kırışıklarımı, beyazlarımı, yakın gözlüğümü, yumuşayan kalbimin bana sunduğu ağlama özgürlüğünü, en maskesiz halimi… Kırklanmış bir hikâyecinin itirafları… .