Bu çalışma, Türkiye’de tek-parti dönemine (1923-46) ilişkin literatürdeki farklı yaklaşımlara teorik ve metodolojik açılardan bakmayı, söz konusu literatürdeki çalışmaların karşılaştırmalı bir analizini yaparak Türkiye siyasi tarihinin bu kritik dönemine yönelik farklı yaklaşımları tasnif etmeyi hedeflemektedir. Bu yapılırken, tek-parti döneminin kurucu momentleri, aktörleri, temel meseleleri ve tartışmaları, incelenen her bir yaklaşımı temsil eden çeşitli yazarların elde ettikleri bulgulara göre okunmakta; bu bulguları belirleyen genel yaklaşımlar, entelektüel gelenekler ve yöntemler irdelenmektedir. Tek-Parti dönemi, Türkiye’nin modernleşme sürecinin hız kazandığı, toplumsal/siyasal değerlerin ve geleneklerin, yönetici-yöneten ilişkilerinin, siyasal kurumlaşmanın, egemen kamu felsefesinin ve sistemin işleyiş kurallarının yeni baştan kurulmaya çalışıldığı bir dönemdir. Bu nedenle, bu dönem uluslararası ve yerli araştırmacılar için, Türk siyasal yaşamının bir bütünlük içinde anlaşılması ve açıklanması açısından önemli bir araştırma alanını oluşturmaktadır.