“1997-2008 arası Nepal’in başkenti Katmandu’da yaşadım. Dünyanın tek Hindu krallığının son on yılına, Nepal’in iç savaşına denk geldim. Sonunda Maocu gerillalar Kral’ı devirdi. Yeni cumhuriyetin ilk yıllarını gördüm. Günlük hayat Katmandu’da yine günlük hayattı. Alıştığımız öbür yerlerde yaşamaktan bir düzlemde pek farklı değildi. Nepal’de ama başka düzlemler de vardı sanki, onlar sahiden başkaydı: “Mesela Himalayalar. Katmandu şehrinin kuzeyinde bir uçtan bir uca altı, yedi, sekiz bin metrelik dağlar öyle duruyorlar. Bakması öyle mıknatıslı ki insan kendini dağların yüzü suyu hürmetine orda öyle bıraksa, memleketine dönmeyi unutsa şaşmamak lazım. Merhaba ve hoşçakal yerine ‘İçindeki tanrıyı selamlarım,’ diyoruz, nasılsın yerine de ‘Pilavını yedin mi?’ diye soruyoruz. İçine tanrıça girmiş küçük bir kız çocuğunun yüzü suyu hürmetine Nepal’in ayakta durduğuna inanıyoruz. “Duygularımızı açığa vurmak ayıp, kızgınlık göstermek karakter zayıflığı. Karşımızdakini üzecekse doğruyu söylemek terbiyesizlik, teselli edici yalanlar bulmak erdem. Sokakta etrafımızdakileri hoş görmek üzerine kurulu bir hayat düşünün: Trafikte şoförler burada çok küfredeceğimiz durumlarda kocaman sırıtıyorlar. Sahiden.” – Elif Köksal. Tanıtım Metni