insanın alacakaranlığında kanat çırpıyor “minerva’nın baykuşu” zirveyle çukur ayrışıyor egemenler ve egemen oldukları teknokratların dünyası yoksul ve yoksun milyarların dışına çıkıyor kapanıyorlar kendi lüks ve konforlu sitelerine yüksek duvarlarını da yine yoksul ve yoksun olanlar koruyor son model silahlarla oralardan silikon vadilerinden yönettikleri pek yeni pek modern ve masum algoritmalarıyla çoktan ele geçirdiler aklımızı fikrimizi bilimcilerse buldukları ve bulacakları ile şaşkın kapılıp gittikleri quantum âleminde mutludurlar umudumuz onlarda deniyor ya ne yöne dönecek rüzgârın gülü bilmiyoruz ki daha bildiğimiz parçaların karmaşık dünyasında bütüne doğru parçaların parça olmaktan çıktığı zamanın uzamın içinde eylemin devinimin ta kendisine doğru uçuyoruz uçuyoruz çünkü en iyisi hayatın kendisidir dönüp dursun o zaman minerva’nın bilge baykuşu da