Sıkı çocuklar yitirdik, sert garibanlarHep kendini mahvına âşık olanlarEvlerinden eksilmedi kara ıslıkGözlerinde külhani bir öfkeHınçla mezar kazıdılar içlerineKolonya içen baba, kömür yardımı, küfürbaz patronTükürmedim ağzımdaki kanı, yuttum sessizceKaybettik tüm kitapların bildiğiniÖğrendik, kendimizi yine kendimiz yıkarKeskin bir çiçektir kalbimizHep karanlıkta açar