Şiddet eğiliminin içselleştirilmiş bir olgu olduğunu kavramayan ya da üzerini örten insanın, şiddet karşıtı tavrının ‘sahici’ olması mümkün değildi. Hasım saydığı unsurun şiddet eylemi karşında aciz kalışına doğrudan bağlı ‘şiddet karşıtı olma hali’ ikiyüzlülüktü. Ki erke itaatini ve pasif tavrını, şiddet karşıtı olma erdemiyle taçlandıran insanın, ötekilerle biraraya gelerek çoğalıp, “güç sahibi olduğunda”, yüzünün şiddet arzusuyla ‘nurlanması’; bu ikiyüzlülüğün kanıtıydı. Özel önemle yazılması gereken ön not; Terörden şikayet edenlerin dahi düşman saydığı insan ve grubu; terör uygulayıcısı olduğundan bahisle “ortadan kaldırmak” için her türden şiddete maruz bırakılması gerektiğine inancı tamdır. Bu yaklaşım hemen her grubun şiddet uygulamayı gerekli saydığının ve şiddet eğilimini içsel kıldığının açık ifadesidir.