çakır derler namı kendiyle yürür işte gün, bordodak vuruşma günüdür kurtulmaktır, kalkıp dövüşmektir çakırın bir de çocukluğu söylenmemiştir şimdi o gelir aklına baktıkça kolunun kendinde kalan kısmına biri gördüğü, biri görmediği iki dünyanın incelip bedenine giren, girdikçe büyüyen acının haklıdır belki de kalkıp gidememekte gidemiyoruz.