Ellerin üşür, birini diğeriyle ısıtırsın, yalnızlık böyledir… İçinde bir küçük çocuk, hayal kurar, heves kokar nefesi. Kurduğu her hayal gerçeğin kıyılarına çarptıkça büyürsün. Sonra yeniden hayal kurarsın, daha sağlam basarsın yere. Ve anlarsın. Umut, onun acısını kendi acın gibi sahiplenmektir. Umut, hayal kırıklıklarıyla döşeli bir yolda yürümektir, kursağına takılan sözlerdir, canını yakan ateştir. Anlarsın, Hayal kurmak ciddi bir iştir. En çok da kendi canını acıtır. Sonra kabullenirsin. Sonra yeniden hayal kurarsın. Acısı geçer, hatırası kalır… Çözülememiş, anlaşılamamış, baş edilememiş bir büyük acı ve bu acıyla yüzleşme çabası. Önceleri hayatta kalmaya çalışmanın, sonra bu acının altındaki sevgiyi açığa çıkarıp daha az acı verecek bir hayat kurmaya çalışmanın hikâyesi. Hayal terbiyeciliği gerçeğin işçiliğinden başka nedir ki?