Gün sarıya, soluk sarı bir akşama dönmüştü. Yanmış saman, hafif çiseleyen yağmurun toprağa bıraktığı kokuyla karışınca insan mutlu dahi olabilirdi. Latif bir elin, Yaradan’ın, yeryüzüne dokunuşuna minnet duyulabilir, hayranlıkla izlenebilirdi kuşkusuz. Ne var ki sürmekte olan kötülüğün, saf kötülüğün insana kim olduğunu unutturabileceği bir andı. Ateş eti kavurdu, yürekleri yaktı, kalem yazmaya çekindi ve dil olanları anmak istemedi ama ölenler oldu, çok ölenler oldu.