Medet umma dünyadan, serseri gönül! Kaç kez yıkılmaz, diye yaslanmadın mı? Yâre uçam, dedin de, ey deli gönül! Kanadından vuruldun, uslanmadın mı? Yârin peşinde fena hâllere düştün! Rezil rüsva oldun da, dillere düştün. Gidem de bulam, diye yollara düştün. Hep nafile yoruldun, uslanmadın mı? Bak, bütün hayallerin yıkıldı gitti. Ümitlerin tükendi; kayboldu, yitti. Bitmeyecek sanırdın, sabrın da bitti. Aşk “od”unda kor oldun, uslanmadın mı? Ey Derûni kabullen, karaymış yazın! Kestiler soluğunu, çıkmaz avazın. Gayri mahşere kaldı, senin niyazın. Bulandın da duruldun, uslanmadın mı?