ELANTRİS bir zamanlar güzeldi ve tanrıların şehri olarak anılırdı… Güç, ışık ve büyünün şehri. Bu şehri ziyaret edenler taşların bile içlerinden yayılan bir ışıkla parladığını ve şehrin muhteşem güzellikte, büyülü harikalarla dolu olduğunu söylerdi. Gece olduğunda Elantris kocaman, gümüş bir ateş topu gibi parlar ve çok uzaklardan bile rahatlıkla görülebilirdi. Bu muhteşem şehrin, bu muhteşem şehirden daha muhteşem sakinleri vardı. Saçları parlak beyaz, derileri neredeyse madeni bir gümüş renginde; Elantrianlar şehrin kendisi gibi parlardı. Efsanelere göre ölümsüz veya neredeyse ölümsüzdüler. Vücutları hızla iyileşirdi ve büyük bir güç, anlayış ve beceriklilik ile kutsanmışlardı. Ellerinin bir hareketiyle büyü yapabiliyorlardı ve Opelon’ın dört bir yanından insanlar, Elantrian şifası, yiyeceği veya bilgisi için Elantris şehrini ziyaret ederlerdi. Elantrianlar tanrıydı. Herhangi biri Elantrian olabilirdi. Shaod denilirdi, yani Dönüşüm. Rastgele olurdu; çoğunlukla geceleri ve hayatın yavaşladığı gizemli saatlerde. Shaod dilenci, zanaatkar, soylu veya asker demeden alırdı. Geldiğinde, şanslı kişinin eski hayatı son bulur ve o kişi yepyeni bir hayata başlardı. Sıradan varoluşu geride kalır, Elantris’e taşınırdı. Elantris; mutluluk içinde yaşayıp, bilgece yöneteceği ve ebediyen tapınılacağı yerdi ne de olsa… Ebediyet on yıl önce sona erdi.