“Hiçbir şair bir şiiri bitirmeyi Cahit Külebi gibi bilmez. Oktay Rıfat bile… (Cemal Süreya) Günlük yaşamın pratiğinden kalan kimi yaşam izleri üzerinde gezinirken, az sözcükle çok anlamlı ve katmanlı bir dünyanın içine davet ediyor bizi Ömer Asaf. Şair, vazgeçilmez esini olan hayatın duraklarını sözcüklerle yeniden kurarken; bizi, bir yolculuğun içinde çoğalmaya ve çoğaltmaya da davet ediyor. – Rahmi Emeç Şiire başlamak ve bitirmek kadar, kitap adları da önemli. Ömer Asaf’ın ilk kitabı “ala pranga”, katmanlı bir çağrışım olanağı olarak iltifata tabi bir isimdi… “çelişigüzel” ise “şair çatlatan” özelliğiyle “keşke ben icat etseydim” duygusu verdi bana. Ezcümle, güzel kıskandım… İlhan Berk, “Bir kaldırım taşı / hiç gülmüş müdür/ kimse bilmiyor” demişti… Tarihin ve coğrafyanın kaldırım taşlarının güldüğüne pek çok kez tanıklık ettiğini biliyoruz. Hrant’ın öldürülmesiyle “taş olmadığını anlamış kaldırım” taşlarının ağladığına da tanık olduk… Fotoğrafını çekemediği sözcüklerin izini sürüp anlamlarını kovalıyor Ömer Asaf… Okudukça kalbimiz netleşiyor… – Sezai Sarıoğlu