“ŞİİR”e bir selam veriyor, “B!LD!Ğ!M?”, kurak iklimlerde açan bahar müjdecisi çiçekler gibi. “Hayattan tek bir şey var öğrendiğim Dünyanın en dertsiz insanı benim Dertleştim anladım onca insanla Dünyanın en dertsiz insanı benim” Şiirsever yüreklerin dostu olmanın, gecelerini paylaşmakla mümkün olduğunun idrakinde… “Seyyahlar gece dinlenir. Benim tüm seyahatlerim gecelerdedir!” Hayata dair umudu her zaman diri tutma gerekliliğinin bilincinde… “Dertleri kederi at bir kenara Olmasın gönlünde kanayan yara Umutsuz anında iyiyi ara Her şey yolunda ve herkes çok iyi” “Yol”un ve “Yolcu”nun birlikteliğinin kaçınılmazlığına vâkıf… “Hak yolundan ayrılma, vuslattır ölüm sana, Âşık gibi gidersin, kavuşulacak ana. Kalbi temiz olursa, hayat güler insana, Ah alma, gönül kırma, emin ol Hakk’tan yana, Nadan olma, hep çalış, cennet gelmez nadana. Kaderim böyle deyip, hiç hayıflanma sakın, Attığın adımlarla ortaya çıkar farkın. Rabbine koşar iken insanlar akın akın, Can emanettir sana, vereceğin gün yakın, Işıl ışıl nur gibi, parıldasın ahlakın.” …Ve her daim “ŞİİR” ile haşır neşir olmaya mütemayil gönüllere emanet ediyor kendini. “Ahmak ıslatan yağdı, Islandım…”