“Ütopya sona erdi… En büyük utkusuna erişti sinsi ihanet. Bir yenisini daha ekledi zafer taklarına, “Bütün yollar mübah!” diyen mazlum mülteci! …Akıttı zehirini, Kana kana içti aldanmaya meyyal gönüller, Bir köşede inim inim inledi masumiyet, Sessizce can verdi!” Şiire olan özleme son verecek bir kitap, Benden Geri Kalan Benim! Yeri geldiğinde; “Aşk denilen meyi içtim, Fâni dünya senden geçtim, Ebedi âlemi seçtim, Benden geri kalan benim!” gibi dörtlüklerle, Halk Şiiri’nin kendine özgü saflığından izler taşıyor, yeri geldiğinde; “Pervaneler çevresinde dolanırlar ya ışığın, Farkı yoktur pervaneden, bencileyin bir aşığın.” benzeri beyitlerle Divan Şiiri’ne selam yolluyor. Aynı zamanda serbest nazımdan da nasibini almış bir şiir demeti bu kitap: “Seni seviyorum!” demezdim,/Sen, bilirdin. Gözün aydın!/Artık çok duyacaksın bu lafları,/Alelade sözler gibi;/ “Aşkım!” diyecekler,/“Hayatım!”/“Bir tanem!”/“Senin için ölüyorum!” “Seni seviyorum!” diyecekler,/Sen, bilemeyeceksin !” Yalnız hangi biçimde olursa olsun, mısralar, mutlaka ve mutlaka duygu yüklü; şiirin olmazsa olmazı duygu, her mısraında ve hatta her kelimesinde kendini hissettiriyor, şiir severlere ise hissederek okumak düşüyor yalnızca. Kültür ve Turizm Bakanlığı Sanatçı Kartı sahibi, Halk Şairi Hakan Karcı’nın gönül kaleminden dökülen mısralar, gerçek şiir tutkunları için tam bir şölen.