Bazı yolculuklarımı Gece’ye benzetiyorum ben. Kendi karanlığımın, ama bir başkasının uykusunun içinde başlayın, gelişen seferler onlar. Kaybolmaktan, kayboluştan sözetmiyorum tam; aramanın, yaklaşıyor olma duygusunun çekirdiğinden eksik olduğu birkaç yolculuğun yanından geçtiğim oldu, ama hiçbirini Gece’yle, gecelerle örtüştürmedim bu nedenle: Karanlığın günışığyla doğrudan bağlantısı yok gerçekte; içeride o, en içeride bir yerde, ola ki doğumunu önceyelen, varoluşumu, buraya çıkıp gelişimi hazırlayan aylara ait bir ışık, ışıksızlık kesiti: Dönüp, dönenip duruyorum olduğu yerde; gövdem, sıkıştığı köşede güç belâ hareket ediyor, görmeyi henüz bilemiyorum gerçi, gene de yavaş yavaş sertleşen kafatasımın dibindeki bir ekrandan hiçbirini teşhis edemediğim görüntüler ölçüsüz bir hızla akıyor.