Ceren pusula sevmez bir şair… Öfkeli, alaycı, isyankâr bir dili var. Şiir olmanın heyecanını, eskiden kutsanmışlığın inancını görüyorum, işitiyorum dizelerinde. İşitiyorum, çünkü ses Ceren’in şiirinde önemli bir öge bence. Kakofoniyi beceriyle, incelikle kullanıyor. Ölçü ve uyak gecikerek şiirin peşinden geliyor. Böylece şiir kendine has bir müziğe sahip oluyor. Hiç eksik olmayan, yoğun yaşanmışlık duygusu… Bana şiirlerin içini, hikâyesini merak ettiren bir doğruluk, sahicilik inadından söz ediyorum. Sır saklamayı ihmal etmeden paylaştığı maceralar. Mizah (elbette kara) duygusu da eksik değil. Kullandığı maskeler yer yer karakterlere dönüşüyor. Bu gözle okunduğunda dramatik olduğunu söyleyebilir miyiz bu şiirlerin? Kısa ama hikâyeler anlatan. Şaşırtıcı. Barış Pirhasan