“İnsan uyanmaz, nefis sarsılmadıkça Nihavent makamından haykırmadıkça Sanat ne işe yarar halka dokunmadıkça Adsız kahramanlar fark edilmedikçe Narın kabuğu soyulmaz saçılmaz yere Uyandık da ne oldu geldik bir mahpusa Yasladık başımızı şeytan yuvasına Asildi kanımız savaşırdık da Nasihat neye yarar nefis sarsılmadıkça …” “Kış geliyor sevgilim. Ama herkese …Gerçek aşkın yoksunluğu koca bir delik açmış insanoğlunun kalbinde.” İşte böyle başlamıştım satırlara. İnsanın aşk sancısıyla kahroluşlarını yazmak isterken aştan da öte bir şey kendini göstermeye başladı içimde. Bu, saf yüce ruh idi ve susturdu ilkel beynimin seslerini. Aşk ile başlayıp kendini arayışla devam eden bir yolculuğa çıkardı beni. Çünkü aşkın yarattığı yoksunluk haliyle sarsılmıştı nefsim. Sonunda anladım ki sarsıldıkça kendine geliyor insan. Acıyla yıkandıkça uyanıyor. Ve o zaman fark ediyor kendinde başlayan ve kendinde son bulan bir yolculukmuş hayat.