Her idrak anıyla davetsiz gelen en az birkaç gözyaşı… Bu kez çoğu içime doğru aktı. Böylesi içeride zehre dönüşüyor. Etkisini azaltmak için ilk yapabileceğim şeyse, akarken, bütün bedenimi sarıp sadece kendisine odaklanmamı sağlayarak büyüklü küçüklü acılarımı biraz olsun hafifleten ılık-sıcak arası suyun altına girmek. Her ne kadar beynimi arındırmayacaksa da… Biri bu, diğeri de uyku… “Şükürler olsun…” Yüreği ısıtan bir sevgi sözü gibi, ya da bir bakış, bir gülüş gibi sarıyor suyun başımdan ayaklarıma doğru akışı… Her zaman bir insanla olmuyor demek ki yaratıcının sarılışı… Bir defasında yağmuru yakalamıştım denizde yüzerken… Ne güzeldi… Yoksa sarılmak için O mu beni yağmurla yakalamıştı…