geçti o dem som zaman şimşekleriyle yalnızlıklardan ve meclis-i mey pürhuruş idi. sagâr yıkıldı belki köpüklü dalgasına gri suların ki gözler kulkul-i mînâya gûş idi. müstağrak-ı tecellî-î hüsn olup / âteş rûhâna bir bulut döküldü soyut renklerine umarsızlığın artık çoktan beri yitirilmiş bir akşamdı gül ki çamurlu sokaklarda bezm-i kadeh şûlepûş idi. oysa sonsuz ufuklarda görmüştüm titreşen ölümünü can çekişen imgelerle bir agaaz-ı dâstânın ve büyük mavilikten yola çıktım ne lucien ne madame de bargeton ne gentile ne de hizmetçi kız albertine bu yolculukta olup bitenlerden asla sözetmediler.