Aristoteles’in bu metni iki temel kısma ayrılmakta ve bunların ilkinde, insan olamayacak olan kimi hayvanların da kendisinden pay aldığı bir olanak olan mneme’den (anımsama) söz edilmekte. Anımsamanın duyumsama (aisthesis) ve imgeleme (phantasia) ile sıkı bir bağlantısının olduğunu savlayan Aristoteles, bu bağlantıları açık kılmak için her bir duyuma özgü olan duyumsamaların genel olarak nasıl kurulduğunun yeniden üzerinden geçmekte ve bir pathos (bir iz/izlenim, bir etkilenim) olarak duyumsamayı bu kısımda ayrıntılı olarak ele almaktadır. Metnin ikinci temel kısmı ise anamnesis (bağlantılı anımsama) üzerine. Burada Aristoteles’in bir syllogismos (bağlantılı bir çıkarım) olduğunu söylediği anamnesis serimleniyor. Aristoteles’in “bağlantılı anımsama”sı, devamlılık içeren” bir anımsamaya işaret etmektedir.