“İşte eğer Zekeriya (İslam âlemi) bu karanlık birikimden kurtulabilirse, savaş yerine ilim ve inanç ile cihat edebilse; materyalizmden dolayı, bütün dünyanın varlığı ve hayatı absürt görmesini kaldırıp, aşkınlık, mana ve yücelik demek olan tesbihat yapabilse, bu canlı ve sürekli sistem gerçekleşecektir.” (19/11) Bu ayet, bu manaları vermek için altı kelimesiyle şöyle diyor: Kavminin üzerine çıktı. Yani milliyetçiliği ve kavmiyetçiliği kaldırsa. Ve bütün savaşların sebebi bu kavmiyetçiliktir, diye bildirse; savaş ortamından çıksa… (Mihrap, siper ve harp aracı veya harbin kendisi demektir. Namaz kılınan yere de mihrap denilir. Çünkü cami mihrabı, gerçekten sipere benziyor.) Yani bu dönemde İslam âlemi savaşmadığı gibi; savaş için hiçbir yatırım da yapmazsa… Kavmine Allah’tan vahiy gelmiş gibi onlara gerçekleri anlatabilse. (Evha ileyhim.) Tesbih ile ifade edilen gerçeklik, yücelik, aşkınlık inancını yaşatabilse. (En sebbihu…) Bunu gerçekleştirmek için de başta gece-gündüz olmak üzere bütün zıtların yapısını, hikmetini ve faydasını gösterebilse. İşte o zaman Yahya (Kurtarıcı) dünyaya gelir. Demek ayet, altı kelimesiyle Zekeriya’nın istediği sebep ve işareti anlatıyor. “Ey bu altı temel üzere dünyaya gelen Yahya, güç ile kitaba (yasaya ve bilimlere) sarıl.” (19/12) Anlaşılan ahır zamanda çokça anarşi olacak ki, öncelikli olarak yasaya ve yasayı uygulamak için güce vurgu yapılıyor. Bu gibi dönemlerde insanlar, karışıklıktan ve kokuşmuş eski kültürden o kadar çok bıkmış oluyorlar ki; yeni doğmuş olduğu halde böyle bir güce binlerce yıllık bir devlet gibi sarılırlar. İşte bu manayı bildirmek için ayetin son cümlesi “Yahya, daha çocuk iken biz ona hüküm ve yönetimi verdik.” diyor.