Sabahın ayazı kadar soğuk bedeni, kırılmış koca bir dal gibi bırakmıştı kendini kurumaya. Ölüm sanki onu korkutmamış, sevecen bağrına basmıştı. Annesine kavuşmuştu Dilan. Onu koruyacağına inandığı tek insana… Zerdali ağacı öne doğru bükülmüştü, Dilan’ın ağırlığına dayanamamış ve öylece kalakalmıştı. Belki de dayanamadığı, onun küçük yüreğindeki umutsuzluk ve hüzündü, çaresizlikti… En çok ihtiyacı olduğu zaman aradığı ama bulamadığı anne sevgisiydi… Belki de ondandı yaralanmış ve reçinesi akmış zerdali ağacının, gövdesinden aşağı doğru süzülen kanlı yaşları… Kızını ancak ölümle bağrına basabilen, yapraksız, soğuk ama sevgi dolu…