Marketin hemen yanında bulunan evin basamağında oturuyordu. “Adın ne?” dedim çocuğa. “Mutlu” dedi. “Ne güzel ismin varmış.” dedim. “Ben seçtim.” dedi. “Nasıl yani?” dedim. Gözlerimin içine baktı, Sessizce gülümsedi: “Öyle işte!” dedi. “Sana top alayım mı?” dedim. “Çikolata daha iyi.” dedi. “Bekle” dedim. Tekrar markete girip çikolatayı aldım, Çocuğa uzattım: “Al bakalım…” O sırada evin kapısı açıldı, içeriden bir kadın çıktı. Elinde tuttuğu bir çift koltuk değneğini çocuğa uzattı: “Al bakalım Efeciğim, artık gidebiliriz.” Çocuk değneklere tutunarak doğruldu ve uzaklaştılar. Arkalarından bakarken anladım ki; “MUTLU” OLMAK, BİR SEÇİMDİR…