Sadık’ın öykülerinde, daha önce hiçbir metinde rastlamadığım türden baş döndüren bir hız, akış, yıldırım çarpmasına benzeyen aydınlık ve karanlıklar, sürekli zıddına dönen zengin imgeler, iç içe geçmiş dramlar, olay örgüleri ve soyutlamalar vardı. Kendi payıma, çağrışımları hiç bitmeyen bu imgelerin muhayyilemde açtığı yeni ufuklarda dolaşıp tekrar yeryüzüne ayak bastığımda çevremden, “Ne demek istiyor? Bununla ne anlatıyor?” gibi sorulara muhatap olup sıkılırdım. Halbuki anlattıklarından çok anlatmadıklarıyla önem kazanıyordu benim için. Sustuğu yerde konuşuyordu bir bakıma. Sadık’ın bu benzersiz üslubu zamanla gürleşerek büyük bir nehre dönüştü ve hala sahili olmayan bir ummanda oluşturduğu girdaplarla okuyucusunu içinde kaybolmaya davet ediyor:’Prof. Dr. Nejat Aday”Deyim yerindeyse, etnografik çalışmaların “katılımcı gözlemci” metodu, hikayelerinde güçlü biçimde yansır. Tahkiye gücü, gözlenenden de öte, tecrübe edilenlere dayanır. Kendi hayatından kesitler birçok hikayesinde görülebilir. Sembolik dil kullanma eğilimi, günlük hayatın kılcallarını hikayelerine taşıma imkanı verir. Mevlana’dan Muhyiddin’e sufi kişilikleri kaleminin çizgisinde kurgularken, mülk aleminin sınırlarını zorlar; nedenselci modern zihni kırılmaya uğratır. Tasavvufi ontolojiyi, Alevi meşreb çizgiyi de katarak, verili bir kabule konu yapması, hiç şüphesiz ciddi bir eleştiriyi gerektirir. Bediüzzaman’ın metinlerine aşinalığı ona mülk-melekut ilişkisini kurgularken tehlikeli sularda emniyetli bir biçimde “sörf yapma” imkanı sunmuş gibidir:’ Prof. Dr. Ahmet Yıldız