Augustinus ruhundaki karmaşaya son vermek adına, 386 yılının sonbaharında dostlarıyla birlikte Cassiciacum’da villaya çekilir. Gayesi, o güne dek duygularının ve heveslerinin oyuncağı olarak sürdürdüğü sefahat dolu yaşamına bir son vermek, kalbinde biteviye yanan ateşi söndürmek ve Tanrı, Bilgelik ve Hakikat arayışı içinde savrulup duran huzursuz ruhunu dinginliğe erdirebilmektir. Zihnini kurcalayan amansız sorulara nihai anlamda tatmin edici cevaplar bulmaya çalıştığı bu süreçte, birlikte olduğu dostlarıyla çetin münazaralara girişir. Nihayetinde kendi başına kalması, sorularına kendi benliğinin ve aklının derinliklerinden cevaplar bulması gerektiğini fark eder, böylece iç dünyasına çekilerek kendi aklıyla yüzleşir ve ezeli-ebedi bir varlık olan Tanrı’yı nasıl bilebileceğini, bu bilgiye ermede inancın ve aklın rolünü, hatta bu bilgiye erişecek olan ruhun doğasının ne olduğunu kendisiyle tartışarak açıklığa kavuşturmaya çalışır. Tüm bu sorgulamaların ve tartışmaların sonunda ortaçağı etkileyecek olan inanç-akıl tartışmasının kapılarını aralar.