“Benim bu cinayetlerle hiçbir ilgim yok. Ben sadece onun hakkında bildiklerimi anlatmak istedim. Çünkü herkes görülmek ister. Ya da görünmek. Aklı başında herkes, içindeki kötülükle az çok tanışmış herkes ona söyledi. Biraz kötü olabilirsin, hayır diyebilirsin, birkaç karıncayı öldürmekten ya da günahın zevkine biraz bulanmaktan zarar gelmez. Ama o beni bile dinlemedi. Dinleseydi işler hiç böyle olmazdı.” Tempo, iki arkadaşın hayata, aileye, ilişkilere ve sokaklara açtığı ironik savaşın hikâyesi. Anne, baba, eski eş, bir güvercin… hatta bir koltuk bile onların hedefi olabiliyor. Çünkü öldürmek, bazen yalnızca bir hesaplaşma biçimidir; kanlı bıçaklı değil, kelimelerle, hayallerle, metaforlarla.