“Hayatın önemsiz ayrıntılarındaki trajediyi Anton Çehov kadar net ve ince bir şekilde anlayan hiç kimse olmadı.” —MAKSİM GORKİ Anton Pavloviç Çehov, kısa öykü sanatını ustalıkla dönüştürmüş, insan ruhunun en sessiz çalkantılarını derin bir sezgiyle kaleme almış bir yazar. Gerçekçiliğin sınırlarını incelikle zorlarken, karakterlerin trajedilerini yalın ama sarsıcı bir dille görünür kılar. Altıncı Koğuş, küçük bir taşra hastanesindeki akıl hastaları koğuşunu ve orada görev yapan Doktor Andrey Yefimıç Ragin’in giderek kendi aklını ve inancını sorgulamasını anlatır. Ragin, hastalığın ve deliliğin sınırlarını ayıran çizginin ne kadar kırılgan olduğunu fark ettikçe, sistemin acımasızlığı ve toplumun körlüğü karşısında kendi varoluşunu yitirir. Çehov bu kısa ama derin anlatıda deliliğin, özgürlüğün ve vicdanın aynı yerde kesişebileceğini ustalıkla gösterir. Altıncı Koğuş ise bireyin toplumsal düzene yabancılaşmasının, adaletin bürokrasi içinde yok oluşunun ve insanın akıl sağlığını koruma mücadelesinin zamansız bir alegorisi olarak okunabilir. Çehov’un yüzyılı aşkın süre önce kaleme aldığı bu metin, hâlâ yaşadığımız dünyaya ayna tutmaktadır: Sessizliğin, kayıtsızlığın ve umursamazlığın insan ruhunda açtığı yaraları hatırlatarak…