Dipçiği koltuk altıma sıkıştırdım. Tetiği azıcık ezdim. Böylece üç, belki de dört adım attım.İşte o an gördüm teröristi!En uçta yürüyordu. Kamburunu çıkarmıştı. Beş, bilemedin altı metre ötemdeydi. Ben ona bakarken, o da bana bakıyordu. Dünya sanki yok olmuş gibiydi. Sadece o, ben ve birbirimize okuduğumuz meydan vardı. İşte o koskoca ‘an’da birbirimize baktık.Gecenin o son deminde, o alacakaranlığın içinde, gözlerindeki ‘ak’ı görüyorum. Orada, o an, o çiğ beyazlıkta; nefretini, kinini, vahşiliğini ve bana duyduğu iğrentiyi hissediyorum.O sıra başka bir görüntü daha var.Kıpkızıl bir şerare, alacakaranlığı apansız yırtıyor. Elindeki ‘Kaleş’in namlusundan fışkıran namlu alevi, sıçramalar yapıyor. Her sıçramaya, bir patlamanın neden olduğunu çok iyi biliyorum. Kızıllığın çıktığı namlu bana, ben de o namluya bakıyorum.Taranıyorum!O sırada ben de ona ateş ediyorum!Filmlerde ‘Yandım anam!’ derler ya. İşte öyle bir yanma hissediyorum. Ne acı ne de başka bir şey. Hissettiğim sadece yanma.”Bu kitapta yazılı olan her şey gerçektir. Bütün bunlar Türk askerinin Güneydoğu’da yazdığı tarihin bir parçası olmuştur. Hayatta olanların isimleri değiştirilmiştir. Şehitlerin anısı ise isimlerinin geçtiği satırlarda da olsa yaşasın istenmiştir. Zaten onların kendilerini güvenlikte hissetmek gibi bir ihtiyaçları da yoktur… Sonsuza kadar olmayacaktır da. Anlattığım her şeyi “yaşam” ne kadar güzel olsa da “ölüm” yaşamdan daha güzeldir inancıyla yazdım.Layıkıyla öldükten sonra!“Askerliğin, vatan sevgisinin insanı ne denli güçlü yaptığını, inancın, maneviyatın ne kadar önemli olduğunu yeniden öğrenmiş olduk. Kahraman bir gazi, Atatürkçü bir vatan evladı ve şaheser bir yazar olarak sizi selamlıyorum.”Rauf DenktaşKKTC Kurucu Cumhurbaşkanı