On İki Levha Yasası uyarınca bir tanrı ya da dinin resmî olarak kabulü Senatus onayı olmaksızın gerçekleşmediği için, yeni bir din olarak (religio nova) duyurulmasından itibaren Hıristiyanlık, Roma Hukuku ile ters düşmeye mahkûmdu. Roma yargısı tarafından uzun bir müddet tanınmayan konumu, çoğunluğu pagan olan bir halkın giderek artan hoşnutsuzluğu, kadim bir din olan Yahudiliğin tutucu tavrı, Nero’nun imparatorluk tebliğiyle (MS 64) doğrudan zulme varan muameleleri ve sonraki imparatorların da genellikle ikircikli tutumları arasında filizlenip varlığını güçlendirme çabasında olan bir dinin coşkulu tezlerini, Paganlara Karşı Hıristiyanlık Savunusu’nda buluruz. Bu eser Hıristiyan bir ilahiyatçının kaleminden çıkmış bir müdafaaname olduğu kadar, güçlü bir inancın şövalyeliğine soyunan bir hücum yazısıdır da. Eserde, Erken Dönem Hıristiyan âdetleri ve sistemi, Tanrı’nın varlığı ve tekliği, İsa Mesih’in kutsiyeti ve Tanrı-oğlu kimliği, keza peygamberin dünyevi yaşamı, Hıristiyan birliği ve kardeşliğinin doğası ifade edilir. Yakından ilişkilendirildikleri filozof ve ediplerin düşünceleriyle Hıristiyan öğretisi arasındaki kimi yakın kimi derin farkların kıyası yapılır. Aynı zamanda namus, hayâ ve saflık (pudicitia), ciddiyet ve ağırbaşlılık (probitas), tevazu ve kanaatkârlık (modestia), sükûnet, itidal ve yücegönüllülük (aequanimitas), güvenilirlik ve dürüstlük (fides), içtenlik, doğallık ve sadelik (simplicitas), masumiyet (innocentia), adalet (iustitia), sabır (patientia), ılımlılık ve ölçülülük (sobrietas) gibi Hıristiyanlık erdemleri açıklanır, yönetici erkin ülkede mevcut inanç gruplarına olan yaklaşımındaki eşitsizlik ve tutarsızlık günlük hayattan örneklerle kanıtlanır.