Mischa Andriessen’in şiirleri tarihsel, mitolojik ve kişisel hikâyeleri yapbozvari ve akıcı bir dille kafkaesk atmosferlere dönüştürüyor. Leoparlar gibi soğuk mermere yatmış bu dazlak, çıplak ve dürüst adamlar midemi bulandırıyor. Müfettişleri çağırıyorum geliyor müfettişler yarın sabah asılacaklar, diyorlar. Hadi bakalım, çok da umurumdaydı, diye mırıldanıyorum Yakalıyorlar hepsini gerçekten de. Genç adamlar, güzel gencecik kadınlar tek sıra çıkıyorlar avluya bağırarak okuyorlar el kitaplarından sanki bir şey kanıtlayabilirlermiş gibi göz bağını reddetme haklarını. Her şey iki dudağımın arasında artık ağzımı açmam yeter serbest bırakılmalarına. Sözcüklerimin gücü sınırsız, yabancılığım kadarAma konu ben değilim değil mi?