Bir mayıs sabahıydı, yani takvimler 1 Mayıs 2024’ü gösteriyordu. Babamı şehrin hastanesine götürmüştüm, poliklinik kapılarına yaklaşmadan önce gözüme park yerleri çarptı: __Çok mu erken geldik baba!? Diyerek refleks olarak sordum birden ve saate baktım, saat tam sekizdi ve park yerlerinin o saatte bile boş olması imkânsıza yakın bir olasılıktı. __Bugün 1 Mayıs evlat! Demesiyle babamın, kahkahayı basmam bir olmuştu. __Neyse baba, biraz gezmiş olduk. Dedim, geceden yayımlanacak bir kitabımı çalıştığım için uykusuzdum, odama geçtim, ne kadar geçti zaman anımsayamadım ama tam REM uykuma dalarken kapım tıklandı, babam elinde beyaz bir eczane poşeti ile odama girdi, kafamı kaldırıp tek gözüm kapalı bir gözüm açık babama bakıyordum.. __Asker anılarımı yazar mısın evlat!? İçimden ”sen askerde ne yaşamış olabilirsin ki baba?” Diye kendime sordum ve: __Baba, biraz uyuduktan sonra göz atsam? Ve birkaç saat sonra uyanır uyanmaz, babamı kırdığımı düşünerek yanına gittim, sadece nezaketen yazdıklarına bakıp, ”ben bunları yazamam baba” diyerek geçiştirmeyi düşünmüştüm. Ama işte hayat! Günlükleri okudukça günlükler beni içine çekti ve ”ben bunu yazarım!” Dedim ve bu kitap şu an ve gelecekte bizimle. Gerçekten duygu dolu satırlar, ilginç anılar, duygular, yani babam diye yazmadım emin ol, yazmaya değer olduğu için yazdım. İ. Gökhan Durmaz (Karanlık) Aralık – 2024