Tedaviye gülüp geçen yaralarım var benim. En sevdikleriminellerinden nakış nakış bakışlarıma işlenmiş habersizce.Kalabalıklar arasında neden kaybolduğumu sormayın bana,aslında tek isteğim insan selinin içinde kendimi unutturmak.Anlasana! Takatim yok bir daha kendimi elevermeye, elüstünde tuttuklarımdan el muamelesi görmeye. Etrafım hepbenden bir parça. Bak mesela karşımda dağ gibi dikilen şuhayal kırıklıklarını görüyor musun? İşte onlar bana uykusuzgecelerimden hediye. Hangi birini def edebilirim, hangi birinisilip atabilirim? Yapamam! Keşkelerimle defalarca yüzleşmemgerek benim, yıkılan hayallerimi karşıma alıp af dilemeliyim.Neden mi? Ruhumu enkaz altında bırakanla göz göze gelirse buyürek, dayanamaz teslim olur, bilirim… Zaafın varsa cellatına, kurbanlığın hakkını verir insan. Belki bizide özleyen biri vardır bir yerlerde. Tek sorun henüz tanışmamışolmamızdır. Artık kimse benden bir fedakârlık daha beklemesin,ne bıraktılar ki benden geriye? Elimden gelen tek şey bu satırlar.Vicdanın nasıl rahat bilmem ama gözyaşlarım iftiharla sunar…