“PRENSES, BABANI ÖZLEMEDİN Mİ?” “BABAM MI?” CAİTEL GİDELİ İKİ AY OLDU. ZAMAN ÇOK HIZLI AKIYOR. BİR BAKMIŞSIN BÜYÜMÜŞ VE EVLENMİŞİM. HER ZAMAN ÖYLE OLMAZ MI? DERKEN BÜYÜKANNE OLMUŞUM… AH BU ÇOK KORKUNÇ! BİR GÜN PERDEL VE SİLVİA İLE TAKILIYOR, BİR GÜN GRAECİTO İLE OYNUYORUM… İKİ YAŞINDAKİ BİR PRENSES BAŞKA NE YAPAR Kİ? GÜNLER BÖYLE GEÇERKEN BİR BAKTIM Kİ BABAM GERİ DÖNDÜ. BU ŞEKİLDE GÖNLÜM RAHAT YAŞIYORDUM AMA ANİDEN ORTAYA ÇIKAN BU ADAM YÜZÜNDEN HAYATIM ALTÜST OLDU. ETRAFIMDA YAKIŞIKLI ADAM ÇOK OLMASINA RAĞMEN DÜZGÜN BİR ADAMIN OLMAMASI HAYATIN BANA BİR TUZAĞI! KESİN BU SEFERKİ HAYATIM DA MAHVOLDU.