Lahan’da insanlar yavaş yavaş ölüyorlardı. Kimseye yardım edemiyordum, edilmiyordu. Gece sokağa çıkmak yasaktı ve çıktığın an olacaklardan kimse sorumlu olmayacaktı. Lahan için akşam yediden sonrası yoktu. Tamamen masum insanların öldüğü, katledildiği bir yerdi. Polisler ya da devlet, hiçbir şey yapamıyordu. Abraska adı verilen canavarlar ile mücadele etmek söz konusu bile değilken, ben onlarla birçok kez yüz yüze gelmiş ve sağ kalmıştım. Üstelik bir muhabirken. Neden onlarla sürekli karşılaşmama rağmen hâlâ hayattaydım? Bu benim kişisel sorunumdu. Peki ya Lahan insanları, tam olarak onlardan ne zaman kurtulacaktı? İnsanlar ölmeye devam ediyordu, üstelik son zamanlarda görülen vakalara karşın, Abraskalar artık sabahları da gün yüzüne çıkmaya başlamışlardı. Biz ne yapacaktık? “Hiçbir şey göründüğü gibi değildir,” Daniel Kooper