Bu kitabın konusunu Bodrum’da Kesikservi’de yapılan kazılarda açığa çıkartılan Erken Tunç Çağı I’e tarihlenen mezarlık alanı oluşturmaktadır. Mezarlık alanında küp mezarlar ve sunu çukurları da açığa çıkartılmıştır. Mezarlardan alınan kemikler üzerinde yapılan C14 çalışmaları sonucunda mezarlık MÖ 2788–2621 yılları arasına tarihlendirilmiştir. Mezar buluntuları üzerinden yapılan karşılaştırmalar ve değerlendirmeler, bölgede elektrum ve meteorid demirin erken bir dönemden itibaren kullanıldığını göstermiştir. Ayrıca ele geçen veriler, maden teknolojisinde kaplama tekniği ile lehim ya da bitümenden yapılan birleştirme tekniğinin de erken bir aşamadan itibaren uygulandığını ortaya koymuştur. Boncuk yapımında kullanılan elektrum ve kırmızı renk akik ise, bölgenin uzak mesafelerle denizaşırı bağlantılarının kanıtlarıdır. Bir mezarda ele geçen Melos obsidyeninden yapılmış dilgi, Kiklad Adaları’yla kurulan ilişkiler sonucunda bölgenin ölü gömme geleneğine dahil olan bir uygulamanın kanıtını oluşturur. Küp mezarları yakınında yer alan sunu çukurları ise, Karataş–Semayük ve Laodikeia–Kandilkırı örnekleri ile birlikte, mezarlık – sunu çukuru geleneğinin Güneybatı Anadolu’ya özgü olduğunu göstermektedir. Kesikservi’deki sunu çukurlarında tespit edilen hayvan kemikleri içinde yer alan köpeklere ait kalıntılar sıradışılığıyla önem arz etmekte ve bölgede farklı ritüel uygulamaların olduğunu düşündürmektedir. Kesikservi küp mezarları ve sunu çukurları, Erken Tunç Çağı I’den itibaren bölgedeki inanç sistemine ait uygulamalar yanında gelişmiş bir maden teknolojisine ve uzak mesafelerle denizaşırı bağlantıları olan bir toplumun olduğunun tespit edilmesi bakımından önemlidir.