Hayat yolunu bulur, Konuşmak anlamsız çoğu zaman. Ufka baktığımızı zannederiz,Oysa burnumuzun ucunu göremeyiz. İçimizde zayıf bir çocuk,Dilimizde mimlenmiş kelimeler, Bir sanrıdan öteye geçememiş sevgiler. Gerçekleşmeyeceğini bile bile,Tutunduğumuz hayaller…Ve hep bir yarım kalmışlık hali, Titrek bir silüet gibi,Kalakalırız öylece… İzleriz sessizce;Bir kefen misali, Bize biçilmiş hayatı…