“Hiçbir şey düşünmeden sadece oturuyordu. Dinleniyordu. Zihni uyumuştu. Kardeşleri de dışarı çıkmış, diğer çocuklarla oynuyorlardı. Köşedeki elektrik lambası sayesinde oyunları aydınlanıyordu. Johnny’nin hırçın ve çabuk öfkelenen biri olduğunu biliyorlardı, fakat macera arayan ruhları onları Johnny’ye sataşmaya itti. El ele tutuşarak onun önüne dizildiler, vücutlarını uyumlu bir şekilde sallayarak alaycı bir tekerleme söylemeye başladılar. Johnny onlara küfretti. Bu küfürleri fabrikadaki ustalardan öğrenmişti. Ancak bunların hiçbir işe yaramadığını fark etti; üstelik bu küfürleri kendisine de yakıştıramadı, inatçı bir sessizliğe gömüldü.”