Saçları buluttan sıyrılmış güneş Benim mevsimlerim darken anlasa. Dünyâ ona küçük, kalem bana eş Sevmek bu sûrette erken anlasa. O’dur metropolün çılgın gözdesi Ben yetim köylerin şâiran sesi. Kendini taş gören Tanrı yosması Benim yüreğimde narken anlasa… Onun için sevmek ara aşı mı Anladım bu vuslat zaman aşımı Mecnun darlığı mı sabır taşı mı Bu hâlde yaşamak zorken anlasa. Dağları delerken bir çift sözümle O’na susamışım işte ez-cümle. Her şeyi yüklenip, bir an gözümle; ‘Seni seviyorum’ derken anlasa… Ne yanan ateş var, ne tüten baca Saçlarıma yağan karken anlasa.